Breves reflexións inútiles porque sí! (2)

Aqui me tedes outro artigo máis, de novo probando a "blogimprovisación" e coa mesma absurda idea de escribir por escribir co afán de que algunha vez poida xurdir do meu maxín algo interesante e a vez intelixente cunha (gran ou pequena) carga de humor. Dende logo tarefa difícil e inimaxinable vindo de min. Pero como o que se trata é dunha breve reflexión inútil, si que me vexo capacitado para redactar neste inútil e torpe sentido.

Coma sempre, comezo por escribir o primerio que venha, e no único que podo pensar e que fora chove e posiblemente vai frío, un leve vento impele as pingas de choiva que con certa suavidade van batendo contra a miña fiestra, o que provoca en min, o estar nun lugar quente e nunha situación de relax, unha certa sensación de benestar, unha especie de calafrío ou arreguizo agradable.
Ante esta idílica situación e para axudar a forzar a minha mente, decido adoptar a famosa posición do pensador de Rodin

Esta imaxe non da fe, por suposto, da minha intelixencia ó reflexionar. Calquera primate, dende logo, ten moita máis intelixencia e faría, sen dúbida, un artigo moito máis interesante, polo que me da que pensar que podo estar ofendendo: Pido disculpas aos primates que lean isto e se poidan sentir ofendidos por utilizar a sua imaxe para reproducir o meu irrelevante e aburrido pensar.

Representada a situación e tras un anaco na posición do pensador, observo, nunha mesa, a roupa pendente de pasarlle o ferro, e nese instante acendese a minha luz e me ven a ansiada reflexión inútil:

por qué os seres humanos temos unha capacidade innata para complicarnos¿¿??
Un exemplo: vendo a roupa, ¿se pode saber quen foi o que ordeou que a vestimenta deba ir perfectamente planchada?? Que poría de moda iso?? Se o que estivera ben visto fora levar a roupa engurrada non creedes que aforraríamos unha insidiosa actividade. Dende logo ganhariamos unha gran cantidade de tempo para invertir noutras cousas.

Xúrdeme, para finalizar, outra reflexión: Imaxinando que levar a roupa engurrada fora o correcto, seguramente os movementos contracultarais coma os hippies, o grunge ou o punk serían moi distintos: Os hippies non se lavarían, pero as túnicas e os ponchos os terían que levar perfectamente planchados.
O mesmo pasaría no movemento grunge ou no punk, en lugar con escachar a indumentaria, abondaríalles con pasarlle o ferro á roupa. Sería un curioso cambio.

Seguiría coas reflexións inútiles sen fundamento, pero a posición do pensador, ainda que poida parecer o contrario, acaba cansando (Pensamento na mente: máis ca posición, o que agota é pensar, pero lle botarei a culpa a posición.), polo que vou rematando xa o artigo.

Agora so queda que exponhades as vosas absurdas ou coherentes impresións, as cales coma sempre, a elección do querido lector.

Nos vemos algún outro día, se volvo escribir.
Abur
Saúde e Sorte

Breves reflexións inútiles porque sí!

A reflexión de hoxe trata de como escribir algo sen saber sequera de que redactar.
Coa fin de innovar trato de escribir por escribir a ver que acontece. Non é doado, pero hai que probar a "blogimprovisación", termo acunhado na I conferencia interpersoal da minha imaxinación na que estiveron presentes eu e os meus pensamentos, xunto con un boneco do Deportivo e unha guitarra eléctrica personalizada.

Aqui estou, sentado diante dunha patalla de ordenador e dandolle os dedos que danzando polo teclado van marcando ao chou as teclas que van representar unha reflexión sen pensar.
Ante a falta de ideas decido pechar os ollos e rubricar brevemente o 1º que me venha á testa.
.................... non se escoita nada ...............................
..................... so hai silencio .........................................

Horas máis tarde esperto, ¿Quedei durmido? Eso parece, o meu brazo tamén semella que quedou durmido grazas a soportar o peso da minha cabeza. Mentres recupero a sensibilidade no brazo, penso que agora si tenho para escribir, ¡podo contar o que sonhei!!............ ¿Que soñei?............ Non me lembro, é dicir, que seguimos na mesma, hai que seguir improvisando e o único que me ven á mente é o formigueo que sinto no brazo agora mesmo con motivo da soneca botada, ¿tema interesante para falar del?........... Creo que non.

Escribindo por escribir e sen ningún guión precedente nin idea preconcebida me acaba de chegar, ¡ ao fin !, a Reflexión: Cando se quere atopar algo ou dicir algo nun momento determinado, non se che ocurre nin atopas nada nese intre no que fai falta, pero si o atopas ou te inspiras nun momento posterior, no que xa resulta de todo inútil e no que pensas: "Por qué non encontrei isto cando facía falla?" ou por qué non se me ocorreu dicir isto nese momento?".........

¿Por qué sucede isto?..... Non o sei......... ¿Solución a este tema? Saber improvisar ou crear unha máquina do tempo (Se o facedes, por favor amosádema).
¿Ten esta reflexión algunha base filosófica ou algunha utilidade? Nin a máis mínima, polo que se pode concluír que todo isto é un absurdo curioso. Benvidos o día do absurdo!!

Chega o momento de facer unha aclaración: Non me volvin tolo nin se me foi a cabeza. Tampouco estou bébedo nin baixo a influencia de ningunha sustancia psicotrópica.
Este artigo foi froito da pura improvisación, sen máis.
Ser o paradigma da torpeza provoca que salgan estas letras escritas unhas tras outras, sen ningún sentido, finalidade nin interese, pero había que probar, e penso que está quedando concretamente abstracto, quizais un pouco raro, intimista á par que extranho.
Non me fagades a rosca e decídeme que este artigo é unha tontería rara. (Podedes facelo jeje), e dade unha opinión do que queirades, absurda ou coherente, iso xa o deixo a elección do querido lector.

Nos vemos algún outro día. Pasádeo ben.
Saúde e Sorte

Crise sen cambio

A crise, un tema recurrente. O que debía valer para aprender, nos vai valer para repetir de novo erros se ninguén o soluciona. É moi doado saber as causas. Un exemplo:

Tamén existen solucións que pasan por un cambio no sistema, ainda que parece que os mercados (verdadeiros gobernantes) non están dispostos a consentilo, polo que todo voltará a ser o mesmo.
Ponheremos un exemplo dunhas posibles solucións:

Para rematar unha canción que pode valer para a situación, demostrando que a loita no pasado, en realidade, da a sensación que non valeu. Os grande e bonitos ideais xa se esqueceron e ninguén pensa en recuperalos para acadar un lugar mellor. Toque de atención a esas mentes xóvenes que perderon o espírito combativo de xeracións pasadas.
Quero destacar esta parte da letra da canción:

"Papá cuéntame otra vez esa historia tan bonita

de aquel guerrillero loco que mataron en Bolivia,
y cuyo fusil ya nadie se atrevió a tomar de nuevo,
y como desde aquel día todo parece más feo.

Papá cuéntame otra vez que tras tanta barricada
y tras tanto puño en alto y tanta sangre derramada,
al final de la partida no pudisteis hacer nada,
y bajo los adoquines no había arena de playa.

Fue muy dura la derrota: todo lo que se soñaba
se pudrió en los rincones, se cubrió de telarañas,
y ya nadie canta Al Vent, ya no hay locos ya no hay parias,
pero tiene que llover aún sigue sucia la plaza.

Queda lejos aquel mayo, queda lejos Saint Denis,
que lejos queda Jean Paul Sartre, muy lejos aquel París,
sin embargo a veces pienso que al final todo dio igual:
las ostias siguen cayendo sobre quien habla de más."

RECORDATORIO: O Día da Galiza Mártir celébrase anualmente o 17 de agosto. A data escolleuse como homenaxe para o político galeguista Alexandre Bóveda, asasinado o 17 de agosto de 1936 na Caeira (Poio) e convertido en mártir pola defensa da liberdade e dos seus ideais.
Coma homenaxe:

As iras rompen silencios cando os crimes non se acordan
cando no espantallo dormen paxarons da desmemoria.
Por iso voulles contar levando cousa con cousa,
poñendo unha feble luz nun lugar de tanta sombra.

Era o ano trinta e seis, anos de sangue e afrontas,
mártires da libertade quedan tirados na foxa.
E en agosto, o dezasete, disparan armas traidoras
contra de xente inocente, ...caeu Alexandre Bóveda.
Na Caeira, en Pontevedra, un mencer triste da historia,
...se rescatamo-los feitos, non deixaremos que volvan!

A guerra civil encheunos a memoria de foxas e o carazón de baleiros.
Foi unha victoria que non trouxo a paz, porque cómpre rompe-lo silencio,
recuperando esa, ...a súa voz necesaria de cantos alí a perderon.

Eran da Frente Popular, anarquistas, republicanos, comunistas,
galeguistas, sindicalistas, socialistas, nacionalistas, ou insubmisos á rebelión,
ou inocentes inculpados polo dedo revirado
de delatores vengativos ou arribistas do novo mando...

Militantes todos eles dun anceio común que exaltaba a dignidade humana e a dos pobos.
Querían dar creto á esperanza, esa que aínda hoxe semella que non chega. Eran bos e xenerosos, defenderon o soño dun mundo mellor e máis feliz.

Mais, ...espigaron inxusticias glorificando os abusos, conformando a tiranía
para deixar todo oculto, tentando que o tempo borre o que o tempo ó fin descobre.
Ninguén a culpa hoxe asume. Os herdeiros da victoria van diante,
e van dicindo: “que é botar máis leña ó lume”.

Mataron, martirizaron, escurecendo as auroras,
enchendo a terra de sangue, de medo, loito e derrota.
Os vencedores procuran impunes pechar as portas,
para negar a verdade, para anular a memoria.

Venceron e aínda seguen administrando a victoria,
aqueles que aínda hoxe queren facer a noite máis longa
perderon creto e razón pois na mentira se agochan.
Mártires son o guieiro e o pobo daralles gloria
a tantos que un día soñaron unha Galicia máis nosa.
Pioneiros da liberdade ¡serán lembrados con honra¡



Un saúdo!! Este blog atópase sumerxido nunha brutal crise, pero intelectual.
Ata a próxima ocasión (se chega a existir).
Saúde e Sorte

Ponte eufórico ZMix

Ola a todos de novo, canto tempo. Despois dunha gran ausencia voltamos para seguir dicindo tonterías e tolemias.

Este artigo vai consistir en que me digades, nunha escala do 1 o 5, que nivel de euforia vos produce cada canción. Pode ser ningún ou pode ser o máximo. A vosa elección queda:

-- Trivium - Anthem (We Are The Fire)


-- Audioslave - Show Me How To Live


-- Hamlet - Limitate


-- Muse - Stockholme Syndrome


-- Koma - Sakeo

Isto é todo por hoxe. comezamos pouco a pouco e xa se intentará seguir cun ritmo algo maior e con mellores artigos.
Ata a próxima. Saúde e Sorte

Pesimismo con humor

Fai algun tempo vin unha parodia do anuncio de coca-cola 2011 feita no programa de Buenafuente que me gustou moito sobre todo polo crítico humor co que está expresado:
Vos deixo a continuación os dous videos por se non os vistes:

Visto isto, agora farei a miña aportación personal, unha breve e humorística observación sobre as cousas positivas resaltadas no video de Coca-cola: Queren facer algo optimista, pero iso tamen se pode convertir en pesimista (ainda que se podería facer con todo o spot, ponherei so uns cantos exemplos, para non alargar en exceso un artigo que pretendo entretido):

- comeza o anuncio dicindo que por cada tanque que se fabrica no mundo... se fabrican 131 mil peluches: o que non din e que estes peluches se fabrican explotando miles de persoas (nenos e adultos)

- por cada muro que existe... ponhense 200 mil tapetes de "Benvido": O que non din é que 150 mil destes tapetes serán roubados e a totalidade manchados ata non distinguir a palabra benvido.

- Mentres un científico disenha unha nova arma.... Hai un millón de nais facendo un pastel de chocolate: o que non din é que se producirá a tristeza en moitos nenos celíacos que non poderán probar esas tartas de chocolate.

- Por cada persoa que di que todo vai estar peor.... hai 100 mil parellas buscando un fillo: Non din que desas 100 mil, non todas van conseguir ter un fillo provocando unha gran tristeza. Tampouco advirten que moitos deses nenos que han nacer verán dicir que todo vai estar moi mal.

- Para non facelo máis extenso remataremos ca última frase: Por cada arma que se vende no mundo... 20 mil persoas comparten unha coca-cola: Iso non o cren nin eles.........

PD: Unha última aportación que se debería incluir no video: Cada vez que se escoita este anuncio de coca-cola, os de oasis coa súa canción whatever se forran un pouquinho máis. XD

Dito o dito, sede felices e ledos.
Nos vemos, ata a próxima.
Saúde e Sorte

Breve comentario a cousas que pasan

Empezamos o ano no mundo do blog cunha nova serie de artigos (en principio) que consiten en breves comentarios a determinadas situacións que observo se producen no mundo dos torpes humanos.

Pois o primeiro destes temas a tratar, o cal se me ocorreu vendo a sitcom "How i met your mother", versa sobre a situación social que se produce en determinadas ocasións cando un dos integrantes dun determinado grupo de amigos por calquera razón, voluntaria ou involuntaria (como por exempo: estudios, resfriados, gripes, nugalla, torpezas varias, etc.), non pode asistir a un concreto plan o que acuden todos os seus amigos. É dicir, non pode sair, ir tomar algo con eles, ou incluso unha mera reunión, etc (calquera plan o que vaian todos ou case todos menos un mesmo).

(*O exposto non xurde en todos os casos, pero si con certa frecuencia)
Sucedido o expresado anteriormente, esta persoa (chamada o blitz na serie mencionada e a el nos referiremos con ese nome a partir de aqui) que non puido ou quixo asistir se atopará cunha serie de curiosas circunstancias que lle levarán a sentirse marxinado:

- 1º: A primeira mítica frase que vai escoitar será: O que te perdiches!!!!! bufff!!: Isto xa che produce un certo sentimento de marxinalidade. (Tamén é verdade que en outras moitas ocasións escoitarás: non te perdiches nada!!!. Sen embargo non soe ser veradade porque algún curioso detalle sempre te perdes, pero nada importante)

- 2º: Posteriormente, o blitz empezará a escoitar gracietas e frases que non entende, pero que a todos os seus amigos lles fai moita gracia e non paran de repetir. (nunca as chegarás a entender de verdade, posto que non fuches participe da mesma).

- 3º: Os teus amigos fianalmente contanche con todo luxo de detalles o acontecido ese día, ensalzando tan extraordinaria vivenza. (Fastidio total no blitz)

Chegados a este último punto, o blitz non lle queda outra que resignarse e tentar non perderse moitas máis detas situacións. Sen embargo, o Blitz sabe que o seu é contaxioso, e que a próxima vez sucederá algo grandioso estando él e faltando outra persoa, a cal pasará a ser o novo Blitz

Como isto se está facendo moi longo, unha última cousa:
** A continuación un video que resume isto mesmo (está en inglés, pero non dubido do voso inxenio: sei que o entenderedes. XD)

Isto é todo. Me quedou o final unha versión medio monologuística que nin de broma pretendía. jeje. Que vos parece o tema?? algunha vez fostes Blitz?? Vos sentides identificados??

Ata a próxima. Saúde e sorte.