O Monte Medulio é o lugar onde se celebrou a batalla dos galaicos, cántabros e astures no ano 22 adC. contra as lexións de Caio Furnio e Publio Carisio, e onde os últimos guerreiros resistentes suicidáronse durante o sitio.
HISTORIA
A súa situación xeográfica hoxe en día é aínda controvertida. Segundo algúns se sitúa nas montañas do concello de Lena, outros o sitúan no Picu Cervera, no Castro Meduales, en Belmonte de Miranda. Aduciuse que fontes clásicas sitúano preto de O Bierzo, preto das minas romanas das Médulas, o cal explicaría a toponimia do lugar.
Con todo Paulo Orosio o sitúaba cerca do Miño ("Minium flumine inminentem"), o que leva a Vicente Risco a descartar esta localización, que considera unha xustificación previa á teoría de Sarmiento relativa a que o antigo Miño era o Sil, o cal considera pouco probable en favor doutras posibles localizacións como o Monte Medelo, en Santa Cruz de Arrabaldo (sostido por Boán e que tamén conta co argumento da toponimia ao seu favor); Cabeza de Meda (na Baixa Limia, e sostido por Cortés, Cornide e Murguía), os Montes Aloia (en Tui) ou Santa Tegra, na Guarda (sostido por Schulten).
Modernos estudos establecen unha hipótese que o situaría nun dos Montes da Serra do Courel, o Monte Cido, cuxo topónimo podería provir da voz latina Occidio, (matanza, carnizaría), e no que se poden apreciar os restos dun foso como o que, segundo os datos de que se dispón, fíxose para cercar o monte, e no que se descubriron vestixios romanos como un aguia imperial de bronce procedente dun estandarte.
Segundo cita o historiador romano Floro sobre a batalla:
“ ... "os indíxenas ao ver chegada a fin da súa resistencia, a porfía danse a morte co lume e co ferro, no medio dunha comida, cun veleno que alí se extrae comunmente do teixo, librándose así a maior parte da escravitude que a unha xente ata entón indómita parecía máis intolerable que a morte ..."—Lucio Anneo Floro. ”
Segundo o Padre Sarmiento e Vicente Risco, uns inxeriron o veleno do teixo, mentres que outros se arroxaron ao lume dunha inmensa fogueira e outros se deron morte coas súas espadas. Ramón Cabanillas escribiría no seu poema "Canto a bandeira galega", pertencente ao seu poemario de 1917 "Dá terra asoballada":
“ "O día do Medulio
con sangue quente e roxa
mercámo-lo dereito
á libre honrada chouza!"
(Ramón Cabanillas, "Canto a Bandeira galega", 1917 ”
Segundo cita o historiador romano Floro sobre a batalla:
“ ... "os indíxenas ao ver chegada a fin da súa resistencia, a porfía danse a morte co lume e co ferro, no medio dunha comida, cun veleno que alí se extrae comunmente do teixo, librándose así a maior parte da escravitude que a unha xente ata entón indómita parecía máis intolerable que a morte ..."—Lucio Anneo Floro. ”
Segundo o Padre Sarmiento e Vicente Risco, uns inxeriron o veleno do teixo, mentres que outros se arroxaron ao lume dunha inmensa fogueira e outros se deron morte coas súas espadas. Ramón Cabanillas escribiría no seu poema "Canto a bandeira galega", pertencente ao seu poemario de 1917 "Dá terra asoballada":
“ "O día do Medulio
con sangue quente e roxa
mercámo-lo dereito
á libre honrada chouza!"
(Ramón Cabanillas, "Canto a Bandeira galega", 1917 ”
Para máis información, ler libros ou buscar no internet.
O Senhor da Z
Sintoo por ponher estos artigos que o mellor resultan aburridos para a maioría da xente, pero é que me gusta esta historia, e parecíame ben ponhela ahi.
ResponderEliminarEstou aberto a críticas.... Tampouco vos pasedes. jejeje
Home o que lira ata agora do tema estaba máis preto da lenda que da historia, a dicir verdade.
ResponderEliminarIndagarei no tema, nunca oira falar del! Por min mais historia, está moi ben aprender cousas novas!
ResponderEliminarHola señor da Z , comentareille o seguinte:
ResponderEliminarA todos os pobos nos gusta ter lendas e que" aquela luz siga alumeando como unha promesa gloriosa". A loita no monte Medulio tivo a forza dos mitos para acadar a inmortalidade. A súa lenda sona despois de viaxar a traves dos seculos ata chegar a nos, conseguiu unha forza asoballante nos pensadores galegos do seculo XIX e XX.
Estou soltando unha historia eu......jajajja
Continuo tamen se pode decir que non hai lenda sen historia, non??
Como amante da historia, só decirlles que o artigo está moi ben e esperemos ke siga por este eido en proximos artigos... é imposible ke a xente non lle guste a historia posto que é algo innato!!
ResponderEliminarAdemáis como amante da mitoloxia e das lendas (que é imposible gustarche unha e non a outra), persoalmente situoo na Galiza,jajaja!!!ten que ser...malo será...
A verdade é que non tiña nin a máis minima da existencia deste monte... 300 versión galega!!!
Asi me gusta Z, siga asi!!!
eu dera esta historia no instituto, en latin ou nalgunha asignatura así ou quizais na de galego con Quiroga...non me lembro....moi interesante,ca cantidade de lendas galegas que hai!!!!!moi ben senhor da z!!!
ResponderEliminarA min persoalmente encántanme esta temática nos artigos, para nada resultan aburridos, todo o contrario. É moi interesante coñecer acontecementos pasados no noso país!!
ResponderEliminarAdemais eu tamén defendo a idea de que está en Galiza, Se é nomeado por varias persoas (a cada cal máis importante) quero pensar que o monte é galego e que a lenda da que é protagonista nos pertence.